U jugoistočnoj Aziji pronađene su najstarije mumije, koje su čak 7.000 godina starije od egipatskih.
Radi se o leševima koji su sušeni na dimu, a koje su pronađene sklupčane i zgrčene, a među njima je i skelet muškarca star više od 9.000 godina, navodi se u najnovijoj studiji objavljenoj u Zborniku radova australijske Nacionalne akademije nauka.
Arheolog dr. Hsiao-chun Hung sa Australijskog nacionalnog univerziteta u Canberri i drugi istraživači naveli su u studiji da se najvjerovatnije radi o lovcima – sakupljačima koji su naseljavali jug Kine i jugoistočnu Aziju i ostrva prije oko 12.0000 do 4.000 godina, a koji su imali običaj da žrtve vezuju u zgrčenim položajima, a zatim ih polako suše na dimu po nekoliko mjeseci, prenosi Science News.
Kako je navedeno to produženo sušenje tijela dimom prije sahrane predstavlja oblik mumifikacije koji je historijski primjećen među starosjedelačkim australijskim društvima, pa čak i danas u nekim dijelovima Nove Gvineje.
Dodaje se da se mumifikacija sušena dimom možda razvila iz drevnih vjerovanja koja su se fokusirala na očuvanje tijela predaka, a Hung sumnja da su se ta vjerovanja proširila preko južne Azije, a moguće i u sjeveroistočnu Aziju, nakon što su ljudske grupe migrirale iz Afrike prije oko 60.000 godina.
“Činjenica da se mumifikacija sušenjem dimom proširila na tako ogromno područje i opstala više od 12.000 godina među autohtonim grupama je izvanredna”, rekao je Hung.
Južnoamerički narod Chinchorro, koji je živio u priobalnoj pustinji, razvio je tehnike mumifikacije prije oko 7.000 godina, a ti postupci su uključivali uklanjanje unutrašnjih organa i mozga prije nego što bi tijela ostala u pustinji da se osuše.
Navodi se da se upotreba smola i drugih supstanci za balsamovanje kod Egipćana za mumifikaciju mrtvih pojavila se prije oko 6.330 godina.
Hungova grupa je proučavala skelete pojedinaca sahranjenih u čvrsto zgrčenim ili čučećim položajima na 95 lokacija, mnoge u jugoistočnoj Aziji, a druge na obližnjim ostrvima, uključujući Borneo i Javu.
U nekim slučajevima, na lobanji ili drugim kostima su uočene opekotine.
Istraživači navode da nepravilno ugljenisanje kostiju i pažljivo postavljanje uglavnom netaknutih skeleta ukazuju na to da su ljudi polako zagrijavali tijela mrtvaca iznad dimnih vatri, što je isušivalo i mumifikovalo kožu leševa, pomažući da se skeleti ne raspadaju.
Laboratorijske tehnike za određivanje unutrašnje molekularne strukture kostiju, primjenjene na 54 skeleta sa 11 lokaliteta, dale su dokaze o produženom zagrijavanju na niskim temperaturama.
(Vijesti.ba)