Unutar Kompleksa Panonskih jezera, 2006. godine otvoren je Arheološki park- neolitsko sojeničko naselje.
Neolitsko sojeničko naselje predstavlja rekonstrukciju načina života kakav je egzistirao na ovom području prije više od 7.000 godina, bazirano na otkrivenim predmetima iz perioda neolita, a čije je vrijeme nastanka potvrđeno od Arheološkog instituta u Beču upotrebom C4 metode. Ovaj, jedinstveni prostor ima višestruko značenje, ne samo za turističku ponudu Tuzle i regiona, nego i u pogledu valorizacije kulturno-historijskog naslijeđa.
U suštini, radi se o muzjeu na otvorenom, a koji predstavlja rekonstrukciju dijela neolitskog sojeničkog naselja otkrivenog u Tuzli.
Sojenice su kuće na drvenim stubovima koje su građene na jezerima, oblama rijeka i močvarnim područjima. Tuzlansko sojeničko naselje je bilo pdoignuto na močvarnom području nastalom od izvora slane vode. Ljudi su gradili svoja naselja uz blizinu izvora kako bi proizvodili so.
Da su stanovnici neolitskog doba koristili izvore slane vode, pokazuju i pronađeni fragmenti keramičkih posuda grube frakture koje su služili za isoljavanje slane vode. Rekonstruisane su dvije posude, jedna iz 3500. godine prije nove ere, a druga iz 5000. godina prije nove ere.
Prvi neolitski arheološki nalazi iz Tuzle iskopani su 1903. prigodom radova na reguliranju tadašnjeg “Appel Placa”, danas Trga slobode. Bila su to tri probušena i polirana čekića, jedne keramičke noge rađene od zemlje s primjesama sitnog pijeska i jedne oveće kugle koja se upotrebljavala kao tucalo za žito, a sve to je indiciralo da je postojalo neolitsko naselje.
Tokom radova 1955. godine u Rudarskoj ulici, današnjoj Džafer mahali, nađeno je dovoljno arheološkog materijala čime se potvrdilo postojanje velikog i bogatog sojeničkog naselja iz mlađeg kamenog doba. Nađeni su ostaci sojenic, odnosno, hrastove sohe i jelove grede, bogato nalazište fragmenata grube karamike, fino glačani fragmenti posuda od crne, sive i crvene keramike raznovrsnih ornamenata, sjekire od glačanog kamena, kremeni nožići i strugalice te izrađevine od kosti.
Samo je nalazište u Švicarskoj veće od tuzlanskog. Iskopano je mnogo životinjskih kostiju, ostaci pšenice i ječma, ljuski od lješnjaka, riječne školjke, što pokazuje da su se stanovnici bavili lovom, stočarstvom, zemljoradnjom i sakupljačkom privredom. Nalazi po starosti se podudaraju s cvjetanjem kultura u Vinči i Butmiru. Izbor sojenice na močvarnom tlu, znači težu gradnju umjesto gradnje kuće na čvrstom tlu. Tlo je bilo močvarno zbog izvora slane vode i rijeke Jale.
Stanovnici su se osim proizvodnje soli, bavili poljoprivredom, ribolovom, grnčarstvom, pletenjem pokrivača od slame (hasure), izradom nakita, izradom oruđa i oružja od kamena, kremena i životinjskih kostiju. Životinjske kože su prerađivali i koristili odjevanje ili prekrivanje ležaja, vrata, prozora.
(Vijesti.ba)